Odwiedzają domy dziecka, hospicja i szpitale. Razem z kudłatymi czworonogami umilają czas pacjentom albo ułatwiają im często bolesną rehabilitację. W ramach wolontariatu wnoszą innym trochę normalności do życia naznaczonego chorobą.
Ten zawód właściwie nie istnieje. Nazwa "kynoterapeuta/dogoterapeuta" wpisana do rejestru Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej nie jest traktowana jako określenie zawodu w sensie formalnym. Raczej odzwierciedla to, co dzieje się na rynku pracy. Nie ma szkoły, która daje uprawnienia dogoterapeuty, ale terapia z udziałem psa jest coraz bardziej powszechna. Z powodzeniem może wykorzystać ją w swoim warsztacie pracy np. psycholog, pedagog, rehabilitant, logopeda itp. W tej chwili najczęściej dogoterapią zajmują się organizacje społeczne - fundacje i stowarzyszenia, jak np. Fundacja Dogtor z Gdyni. Zanim jednak do takiej terapii dojdzie, odpowiednie szkolenie musi przejść człowiek, a pies... casting.
- Sprawdza się podczas niego predyspozycje psa. Między innymi to, czy akceptuje kontakt z obcą osobą, czy jest skory do zabawy, jak reaguje na inne psy, nagły hałas, ludzi poruszających się o kulach lub na wózkach - wyjaśnia
Natasza Pęcherzewska, wykładowca pedagogiki na UG oraz wolontariusz-dogoterapeuta w Fundacji Dogtor.
- Po szkoleniu, przygotowującym do pracy, i pozytywnie zdanym egzaminie, pies może zacząć uczestniczyć w zajęciach. Wolontariusze również przechodzą specjalny kurs, obejmujący podstawy pracy z ludźmi (zwłaszcza z dziećmi ze specjalnymi potrzebami) oraz niezbędną wiedzę o psie, jego szkoleniu i o tym, jak być przewodnikiem psa-terapeuty. Do takiej pracy niezbędny jest zapał, otwartość w stosunku do ludzi i całkiem sporo wiedzy, bo trzeba umiejętnie połączyć w jednym miejscu i czasie świat ludzki i zwierzęcy.Jako dogoterapeuta, Natasza Pęcherzewska razem z psem zapraszana jest do szkół specjalnych, domów dziecka, hospicjów, placówek medycznych. Rehabilituje niepełnosprawne dzieciaki, pomaga im otworzyć się na drugiego człowieka, oswaja z psem albo po prostu wnosi trochę normalności do ich niełatwego życia.
- Jeśli są to zajęcia rehabilitacyjne, np. u dzieci z porażeniem mózgowym, gdzie często występują przykurcze kończyn, pies jest motywatorem do ćwiczeń - opowiada Natasza Pęcherzewska.
- Dziecko zapomina o bólu i trudnościach, kiedy wie, że w nagrodę rzuci psu smakołyk albo za chwilę pobawi się z czworonogiem. Pies jest pretekstem do pewnych zachowań i od nas, ludzi, zależy, jak to wykorzystamy. Jego obecność łagodzi stres, odpręża, bo wiele dzieje się na poziomie emocji.Jeśli dziecko ma kynofobię, czyli lęk przed psami, i nie jest gotowe na bezpośredni z nim kontakt, terapeuta zaczyna od rozmowy. Prezentuje zabawki czworonoga, opowiada o zwierzęciu lub pokazuje je dziecku przez okno. Takie zachowanie pozwala nierzadko małemu "pacjentowi" przełamać się i wziąć czynny udział w terapii.
- Najczęściej dziecko od razu akceptuje czworonoga, rzuca mu smakołyki, z daleka wydaje komendy, każe usiąść albo robić jakieś sztuczki - wyjaśnia terapeutka.
- Daje mu to poczucie, że ma na coś wpływ. Jedną ze sztuczek jest liczenie, bo nasze psy potrafią także liczyć. Dziecko pokazuje trzy palce u ręki, a czworonóg tyle razy szczeka. Po tym ćwiczeniu często pada pytanie, czy pies umie też dodawać. Jakaż to motywacja do nauki matematyki, bo skoro pies potrafi...Czworonogi umilają czas pacjentom hospicjów, są pretekstem do nawiązania kontaktu z ludźmi. Chociaż na chwilę wprowadzają ich do innego świata, przywracają do normalności, przypominają o życiu z wcześniejszych lat.
- W ramach Fundacji "Dogtor" także edukujemy dzieci w zakresie bezpiecznego kontaktu z psem. W szkołach i przedszkolach uczymy, jak można zachowywać się przy psie, a jak zachowywać się nie wolno. Ćwiczymy z dziećmi pozycję "żółwika", która, w razie ewentualnego ataku psa, może uratować życie - tłumaczy pani Natasza.
- Jednak najważniejsze to wyposażyć młodych ludzi w wiedzę, jak unikać i w ogóle nie dopuszczać swoim zachowaniem do tak niebezpiecznych sytuacji. Niemal wszystkie pogryzienia wynikają z ludzkiej niewiedzy, niefrasobliwości i braku odpowiedzialności. Dzieci szybko uczą się tych prawidłowych postaw wobec psów i gdy wchodzimy do nowych grup, z roku na rok widać, że zmienia się ich świadomość. To daje mi wiele radości i satysfakcji.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy