Pracuje z młodzieżą i dorosłymi. Jednych i drugich czegoś uczy. Wskazuje drogi, którymi można poruszać się w niełatwym życiu. Wykorzystuje do tego własne doświadczenia równocześnie ucząc się od swoich podopiecznych.
Człowiek, taki sam w sobie, fascynował ją od zawsze. Chciała się dowiedzieć, co w nim siedzi. Czasem były to dla niej tak niepojęte rzeczy, że musiała z niego wyciągnąć, dlaczego coś robi. Z czego to wynikało? Z niekończącej się ciekawości drugiego człowieka. Dlatego
Barbara Szymczak została psychologiem. Dziś pracuje z młodzieżą gimnazjalną i ze szkół średnich. Z dorosłymi prowadzi szkolenia z zakresu szybkiego czytania czy poprawy pamięci i koncentracji, z młodzieżą zajęcia profilaktyczne dotyczące uzależnień.
- To ciekawe przeżycie, siedzieć w grupie dziewiętnastoletnich facetów tłumacząc, dlaczego narkotyki nie są fajne. Przecież nie powiem im, że są be, a alkoholu lepiej nie pić - tłumaczy Barbara Szymczak, psycholog.
- Próbuję do nich dotrzeć w inny sposób. Interesuje mnie kim są, jakie mają na siebie pomysły i staram się obalać niektóre mity dotyczące używek.Na początku było trudno, niechętnie jeździła do budowlanki albo samochodówki. Chłopcy sprawdzali ją. Przeklinali, podpuszczali, popisywali się, na kartce rysowali męskie genitalia. Jak zobaczyli, że jej to nie przeraża, odpuścili. Później złapała z nimi kontakt, czekała, żeby właśnie do nich jechać, porozmawiać z tymi doświadczonymi młodymi ludźmi nie kreującymi się już na kogoś, kim nie są.
Zanim Barbara Szymczak zabrała się za pracę z młodzieżą, jeszcze na studiach odbyła praktyki w Monarze, oraz w szpitalach: na nerwicach i na onkologii. Pierwszy wstrząs przeżyła rozmawiając nie z chorymi na raka, ale z 21-letnią bulimiczką, która wiedziała, że zostały jej dwa miesiące życia.
- Byłam zszokowana. Myślałam: ktoś jakiś czas wymiotował, a teraz z tego powodu umrze? Rak w tym zakresie wydawał mi się bardziej oczywisty - wspomina Basia.
- A później te doświadczenia były mi potrzebne. Gdy zaczęłam pracować z dziećmi, postanowiłam prowadzić je takimi ścieżkami, takie doświadczenia fundować, żeby mogły z nich kiedyś czerpać. Wrzucałam je w trudne sytuacje, zawsze jednak będąc obok.Woziła młodych podopiecznych na oddział hematologii dziecięcej do Gdańska. "Dacie radę, to dobrze, nie - nic się nie stanie" - mówiła.
- Po każdym spotkaniu rozmawialiśmy o tym, co było dla nich trudne, co dobre, czego się po sobie nie spodziewały. Chciałam je uwrażliwić, miały odkryć i poznać siebie. Niektóre dzieci odpuszczały i nie jeździły więcej. Inne robią to do tej pory.Podopieczni Barbary Szymczak jeżdżą także do zaprzyjaźnionego domu opieki społecznej. Starszym pensjonariuszom towarzyszą podczas spacerów, czytają im książki, stare listy. Słuchają wspomnień, opowieści o życiu.
- Pierwsze wizyty były trudne, dzieci nie wiedziały, jak się zachować, szalały po domu, a "dziadki" reagowały różnie - mówi psycholog.
- Ci, którzy rozumieli co się wokół nich dzieje, cieszyli się, że ktoś im zadymę robi, później czekali na nasz przyjazd. To bardzo często ludzie samotni, do których nikt nie przychodzi, a ten dom jest ostatnim miejscem ich pobytu. Dzieci są przejęte, przygotowują się do tych spotkań, uczą się sztuczek, które później demonstrują. Kiedyś zabierałam ze sobą płachty szarego papieru, farby do malowania palcami i wspólnie malowaliśmy. Kilka pokoleń tarzało się w farbach, wszyscy mieli na czole hinduskie błogosławieństwo łącznie z psem, który tam mieszka.Barbara przyznaje, że czasem przekracza pewne granice i bariery. Otwarcie jednak mówi, że robi to z pełną premedytacją.
- Kiedyś grupę socjoterapeutyczną zabrałam na sztuczną ściankę wspinaczkową. Nigdy nie wspinałam się sama, ale dla moich podopiecznych to zrobiłam. Mało tego, dałam się ubezpieczać 13-latkowi - uśmiecha się Szymczak.
- Zależało mi na tym, aby zdobyć ich zaufanie. Ja w tej pracy przełamuję też swoje bariery i wiem, że może mi to zaprocentować. Strasznie dużo się od tych dzieciaków uczę. One różnią się od tych dzieci, które ja znałam, gdy byłam w ich wieku. Gdy opowiadają o swoich doświadczeniach, często nie pozostaje mi nic innego, jak tylko ich wysłuchać. Na początku szokowały mnie te opowieści np. o przeżyciach seksualnych 13-latki. Nie twierdzę, że teraz mi to spowszedniało, raczej mam świadomość, że tak jest. Że jest inaczej, niż kiedyś. Nie oceniam, martwię się raczej, czy oni przez to nie będą mieli kłopotów.W pracy psychologa nie ma dwóch stron medalu. Jak Barbara Szymczak sama przyznaje, jest ich często kilkanaście.
- Z jednej strony to wiele ułatwia, a nieraz, gdy wie się zbyt dużo, paradoksalnie utrudnia podjęcie decyzji - mówi.
- Jednak sama praca daje wiele satysfakcji. Przede wszystkim radość z tego, że być może znalazło się kilka osób na świecie, którym chociaż odrobinę ułatwiłam życie. Mnie samej natomiast daje odporność na własne słabości. Pracuję z taką ilością ludzi, że jestem w stanie zobaczyć niektóre rzeczy z wielu perspektyw. Ciąży na mnie ogromne poczucie odpowiedzialności, ta myśl siedzi w mojej głowie. Ludzie zrzucają na mnie swój ciężar. Nie mogę go na siebie brać, ale to nie zawsze się udaje. Tego terapeuta uczy się jednak przez całe życie.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy