W przypływie energii beztrosko realizują najdziksze pomysły i marzenia, kipią energią, szastają pieniędzmi, zawierają ryzykowne znajomości, biorą kredyty, rozdają swoje dobra. Gdy dobry humor mija, z przerażeniem patrzą na to, co zostało z ich dotąd uporządkowanego życia.
tak, jestem humorzasty/humorzasta, ale uważam, że to coś naturalnego
29%
tak, ale moje wahania nastroju są chwilowe i zazwyczaj jednak czymś spowodowane
58%
raczej nie, bo panuję nad swoimi emocjami i mam swoje sposoby na utrzymanie dobrego nastroju
9%
nie, ale taki mam charakter - nic mnie nie wkurza, bo niczym się za bardzo nie przejmuję
4%
Choroba afektywna dwubiegunowa (ChAD), która charakteryzuje się m.in. wahaniami nastroju i momentalnym przeskokiem z euforii w przygnębienie, może towarzyszyć choremu przez całe życie. Odpowiednio leczona - wcale nie musi go rujnować.
Choroba afektywna dwubiegunowa - kogo dotyka?
Może dotknąć każdego - kobiety, mężczyzn, dzieci. Według statystyk często diagnozowana jest dopiero po kilku latach od rozpoczęcia leczenia. Zdarza się, że chorzy są leczeni na innego rodzaju zaburzenia (np. dzieci z ChAD bywają "posądzane" m.in. o ADHD, depresję, zaburzenia zachowania). Choć choroba może wystąpić u każdego, istnieją pewne czynniki mogące wyzwolić jej objawy. Są to m.in. nadużywanie używek np. alkoholu lub narkotyków i przyjmowanie niektórych leków.
Choroba afektywna dwubiegunowa - objawy
Każdy miewa lepsze i gorsze dni. Stany te występują jednak naprzemiennie, przeplatając się zależnie od okoliczności.
U chorego na ChAD stany te są głębsze i bardziej intensywne. Gdy dopada go faza depresyjna, smutek zdaje się nie mieć dna. Kiedy znajduje się w fazie manii lub hipomanii, entuzjazm i bezkrytyczny stosunek do swoich możliwości przekracza wszelkie granice rozsądku. Niektórzy chorzy cierpią na urojenia, mają omamy. Fazy te mogą występować naprzemiennie, choć zdarza się, że następują po sobie też fazy maniakalne, bez udziału drugiego bieguna.
-
Czasami ChAD występuje tylko z jednym biegunem - manią lub hipomanią - mówi psychiatra dr n. med.
Anna Nitka-Siemińska z Gdańska. -
To faza, której konsekwencje chory odczuwa po ustąpieniu objawów szczególnie dotkliwie, bowiem w fazie manii jego ocena rzeczywistości i własnych możliwości jest pozbawiona krytycyzmu. Po fakcie może się okazać, że roztrwonił pieniądze, zaciągnął kredyt, którego nie jest w stanie spłacać, beztrosko nadwyrężył zaufanie partnera pozwalając sobie np. na przypadkowe i ryzykowne kontakty seksualne.
Sprawdź, gdzie w Trójmieście najdziesz gabinet psychiatryczny.
Zmiany nastroju w ChAD występują bez wyraźnej przyczyny poprzedzającej ów stan. Jeśli powyższe objawy zwracają uwagę naszą lub naszego otoczenia - warto zgłosić się do specjalisty, by rozwiał nasze obawy.
Choroba afektywna dwubiegunowa - czy jest niebezpieczna?
Choroba afektywna dwubiegunowa jest niebezpieczna - głównie dlatego, że zarówno w jednej, jak i drugiej fazie emocje towarzyszące chorej osobie są tak silne, że mogą mieć wpływ na jej zachowania, również te ekstremalne. W ChAD samobójstwa zdarzają się częściej niż np. w przypadku depresji jednobiegunowej. Zagrożenia mogą wynikać zarówno z występujących nieraz halucynacji, jak również z powodu zaburzeń snu i łaknienia, co może doprowadzić chorego do stanu skrajnego wyczerpania i odwodnienia.
Czy chorobę afektywną dwubiegunową można wyleczyć?
-
W ostrej fazie choroby leki są niezbędne - zaznacza dr Anna Nitka-Siemińska. -
Ich zadaniem jest stabilizowanie nastroju i zapobieganie następowaniu po sobie epizodów depresji i manii. W leczeniu stosuje się niekiedy elektrowstrząsy, ale najlepsze efekty obserwuje się u chorych, u których oprócz leczenia farmakologicznego wprowadzono psychoterapię, grupową lub indywidualną, która pomaga mu osiągnąć trwały stan przystosowania.Chory w rodzinieChoroba afektywna dwubiegunowa jest wyzwaniem nie tylko dla chorego, ale także dla jego bliskich, których dotykają skutki jego zachowań. Czasem okazuje się to ciężarem nie do udźwignięcia, jednak rodziny chorych tworzą grupy wsparcia, dzięki którym dzielą się doświadczeniem i wymieniają radami.
-
Mój partner ukrywał przede mną chorobę dość skutecznie - opowiada trzydziestopięcioletnia
Joanna z Gdańska. -
Nie zorientowałam się, dopóki brał leki. Kiedy je odstawił, jak się okazało, bez konsultacji z lekarzem, przerażona wiozłam go do szpitala psychiatrycznego, bo bałam się, że zrobi coś albo sobie albo mnie.
Choć to niełatwe, można czasem wpłynąć na chorego, by skontaktował się z lekarzem.
-
W depresji chory cierpi z powodu lęku, przytłaczających go myśli, także łatwiej go nakłonić do kontaktu z lekarzem - choć często jest głęboko przekonany, że wszystko, co się z nim dzieje, jest przez niego zawinione i nie ma sensu podejmować działań - mówi
Katarzyna Sulak, specjalista psychiatra oraz psychoterapeuta. -
Chorzy z ChAD, zwłaszcza z dużą zmiennością faz i burzliwym przebiegiem, czasami obserwują, że ich rodziny przyjmują okresy depresyjne jako chwile wytchnienia - mają wtedy szczególne poczucie bycia niezrozumianym. W okresie manii rzadko pacjent ma poczucie choroby - czuje się wtedy sprawczy, kreatywny, wydolny.
Bywa, że chorzy pomiędzy epizodami depresyjnymi i maniakalnymi wykazują równie trudne do zaakceptowania (czy wręcz tolerowania) zachowania.
-
Mój partner jest agresywny w czasie manii, a wtedy mu wybaczam zwalając wszystko na fazę choroby. Od jakiegoś czasu przejawia agresję wobec mnie i dzieci także w okresie remisji i muszę przyznać, że nie wiem, jak sobie z tym radzić, bo gdy próbuję radykalnie zareagować, on tłumaczy się chorobą - opowiada czterdziestoletnia
Barbara z Gdańska.
-
Agresja może być objawem choroby psychicznej - zauważa dr Katarzyna Sulak. -
Postępowanie wobec takiej sytuacji regulują art.21, 23 i 24 Ustawy z dn. 19.8. 1994r. o Ochronie Zdrowia Psychicznego. Pewnie trudne jest do odróżnienia, jeżeli ChAD rzeczywiście współistnieje z przemocą, ale rozstrzygnięcie tego jest zadaniem lekarza lub policjiSzukasz psychologa, skorzystaj z katalogu trojmiasto.plŻycie z choroba afektywną dwubiegunową w rodzinie nie musi być ekstremalnie trudne. Wprowadzenie pewnej stabilizacji,
rytmu, uregulowanego trybu funkcjonowania może być bardzo pomocne w początkowej fazie choroby.
Nie trzeba się koncentrować na "wypatrywaniu" kolejnego epizodu, lecz rozmawiać szczerze o tym, co się dzieje.
-
Osoba z grupy terapeutycznej powiedziała mi kiedyś, że po każdym nawrocie choroby stara się żyć tak, jakby kolejny epizod miał już nigdy nie nadejść - mówi 30-letnia
Aneta z Gdyni, chora na ChAD od 9 lat. -
Odkąd wprowadziłam w życie tę prostą regułę, żyję jak zdrowy człowiek - tylko chwilami dopada mnie gorszy czas, który mija.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy