Transseksualizm jest stosunkowo rzadko występującym zaburzeniem, ma jednak długą historię. Zjawisko zmiany swojej roli płciowej znane było od zarania dziejów, we wszystkich kulturach świata. Wciąż budzi jednak liczne kontrowersje. W Polsce zmiana płci jest tematem tabu.
Transseksualizm jest zaburzeniem, w którym budowa fizyczna ciała jest sprzeczna z płcią psychiczną, subiektywnym poczuciem identyfikacji. Osoba transseksualna cierpi z powodu tej niezgodności - czuje się w swoim ciele jak w więzieniu. Pierwsze trudności wynikające z
"urodzenia się w niewłaściwym ciele" odczuwane są zazwyczaj przez transseksualistów już we wczesnym dzieciństwie, a nasilają się w okresie dojrzewania. Transseksualiści, odkrywając swoją odmienność, czują się samotni i odrzuceni. Często nie znajdują zrozumienia nawet wśród najbliższych, ponieważ są postrzegani przez pryzmat swojej płci biologicznej, a nie psychicznej. Rodzicom niezwykle trudno jest zrozumieć i zaakceptować, że ich syn w rzeczywistości jest córką, córka synem.
nie, nie mam nikogo takiego wśród swoich znajomych
43%
znam taką osobę, ale to nikt z moich bliskich znajomych
29%
tak, dotyczy to osoby z mojego bliskiego otoczenia
13%
tak, mam taką osobę w rodzinie
3%
taki problem dotyczy mnie samej(go)
12%
Transseksualiści, cierpiąc z powodu permanentnego konfliktu wewnętrznego, nie radzą sobie z codziennym funkcjonowaniem, nie potrafią dostosować się do społecznych oczekiwań. Nierzadko radzą sobie ze swoim lękiem i osamotnieniem sięgając po alkohol i narkotyki. Większość z nich przyznaje się również do myśli lub prób samobójczych.
Osoba transseksualna nie odnajdzie spokoju i akceptacji siebie, pozostając uwięziona w obcym ciele. Czuje, że jedynym rozwiązaniem jest trwała zmiana wyglądu - dostosowanie niewłaściwego ciała do swojej rzeczywistej płci. Transseksualistka urodzona w ciele mężczyzny, dąży do bycia w pełni kobietą. Transseksualista, o żeńskiej budowie ciała, chce żyć w roli mężczyzny.
Współczesna medycyna daje transseksualistom możliwość takiej zmiany wyglądu, po której nie pozostają niemal żadne widoczne na pierwszy rzut oka ślady ingerencji. Terapia hormonalna sprawia, że transseksualista, dążący do życia w roli mężczyzny nabiera charakterystycznego owłosienia ciała i przechodzi mutację, uzyskując niższy głos. Nabiera masy mięśniowej i typowych, męskich rysów twarzy. Stosuje się również odjęcie piersi oraz wewnętrznych narządów płciowych. Transseksualna kobieta, pod wpływem przyjmowanych hormonów, obserwuje powiększenie piersi, zanik owłosienia ciała i łagodnienie męskich cech wyglądu.
Ginekologia plastyczna pozwala dziś również na operacyjne wytworzenie nowych zewnętrznych narządów płciowych. Ich naturalny wygląd pomaga w pełni zaakceptować transseksualistom swoje ciało po zmianie i rozpocząć nowe życie we właściwej dla siebie roli.
Procedura zmiany płci nie rozpoczyna się jednak tak radykalną ingerencją. Wdrożenie leczenia poprzedza szczegółowa diagnostyka. Seksuolog, pod którego opiekę trafia transseksualista, w toku terapii poznaje pacjenta, historię jego życia i trudności z akceptacją swojej płci. Prowadzona jest także kompleksowa diagnoza, której celem jest wykluczenie zaburzeń innych niż transseksualizm, a dających podobne objawy. Potrzebę zmiany płci mogą deklarować między innymi osoby cierpiące na schizofrenie i psychozy, ale również homoseksualiści i transwestyci, którzy nie akceptują siebie i swoich potrzeb seksualnych. W tym wypadku zmiana płci nie jest właściwą formą leczenia.
Istotne jest również rozróżnienie transseksualizmu od innych form zaburzeń identyfikacji płciowej, np. interseksualizmu. Interseksualizm polega na występowaniu u pacjenta zarówno męskich, jak i żeńskich cech płciowych. Podczas badania USG w czasie ciąży oraz po urodzeniu się dziecka, jego płeć ocenia się zazwyczaj wyłącznie na podstawie wyglądu zewnętrznych cech płciowych. Może być on jednak niezgodny z płcią genetyczną, gonadalną czy hormonalną. Możliwe jest więc błędne uznanie dziewczynki za chłopca i wychowywanie dziecka do niewłaściwej dla niego roli płciowej. Zabiegi chirurgiczne w leczeniu interseksualizmu uznane są za korekcyjne i w pełni refundowane. Koszty leczenia transseksualizmu, uznanego za problem natury psychicznej i domenę chirurgii plastycznej, pacjenci pokrywać muszą samodzielnie.
Choć transseksualizm jest problemem stosunkowo rzadko występującym, często spotykamy się z przejawami braku akceptacji swojego ciała i seksualności, o innych źródłach. Może to dotyczyć już najmłodszych dzieci. Często zaniedbujemy seksualność, jako obszary nieznane, wstydliwe i grzeszne. Płciowość jest jednak istotną sferą, rzutującą na jakość życia i poczucie szczęścia. Akceptacja dla kształtującej się seksualności dziecka ma ogromne znaczenie dla jego prawidłowego rozwoju.
Co zrobić, kiedy Twoje dziecko odrzuca swoją płeć i zachowuje się w zaskakujący sposób?
1. Większość dzieci incydentalnie przejawia zachowania stereotypowo nieoczekiwane, np. chłopiec najbardziej lubi bawić się lalkami w gronie dziewczynek. Maluch może wręcz otwarcie deklarować "Nie chcę być dziewczynką. Kiedy dorosnę będę chłopcem". Przeważnie okres ten mija i dziecko rozwija się prawidłowo.
2. Warto proponować dziecku różnorodne formy wyrażania siebie i akceptować jego wybory. Chłopcy i dziewczynki w takim samym stopniu mogą pasjonować się zarówno sztukami walki, jak i tańcem. Lubić ozdabianie ciała lub sportowy styl. Wrażliwość i delikatność nie są cechami wyłącznie kobiecymi, a odwaga i potrzeba rywalizacji nie jest zarezerwowana tylko dla mężczyzn.
3. Potępiajmy wyśmiewanie się z innych ze względu na ich odmienność. Pokazujmy naszym dzieciom tolerancję i otwartość na różnorodność. Uczy to nie tylko szacunku do innych, ale też akceptacji samego siebie, pokonywania własnych kompleksów.
4. Szczególną troskę i uwagę warto poświęcić dziecku w okresie dojrzewania płciowego. Zazwyczaj jest to czas, kiedy osoby o zaburzonej identyfikacji płciowej zaczynają odczuwać wstręt do swojego zmieniającego się ciała. Mogą w tym czasie przejawiać zachowania depresyjne, a nawet autodestrukcyjne, myśli i zachowania samobójcze.
5. Bądźmy wrażliwi na emocje i uczucia dzieci. Obserwując smutek, niepewność, zagubienie, bądźmy otwarci na rozmowę i okazanie maluchowi zrozumienia i wsparcia.
6. Podobne objawy (np. trudności w przystosowaniu społecznym) dawać mogą różne zaburzenia, zarówno natury psychicznej, jak i medycznej. Kompleksowa diagnostyka (psychologiczna oraz lekarska) z pewnością pozwoli odnaleźć przyczynę problemu, a właściwa terapia przywróci rodzinie zdrowie i spokój.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy