Bulimia jest chorobą charakteryzującą się nieustanną walką z ciałem i jego potrzebami. Osoby chorujące mają w życiu jeden cel: nie przytyć. O bulimii opowie Katarzyna Wieczorek, psycholog, psychoterapeuta z Ośrodka Psychoterapii i Rozwoju Osobowości Mila
.
ja sama miałam/mam takie problemy
24%
tak, i to w moim najbliższym otoczeniu
16%
tak, ale raczej nie w moim najbliższym środowisku
16%
słyszałam o takich przypadkach, ale nie znam nikogo takiego
40%
nie, anoreksja i bulimia to wymyślone, a nie poważne problemy
4%
Bulimia nervosa to choroba charakteryzująca się okresowym, napadowym objadaniem się. Osoba chorująca, w trakcie napadu doznaje uczucia silnego i uporczywego przymusu jedzenia i w dość krótkim czasie zjada ogromne ilości pożywienia. Jedzenie przynosi chwilową ulgę, jednak później następuje ponowne pogorszenie samopoczucia.
-
U osoby chorej pojawia się lęk przed przytyciem i ogromne poczucie winy - tłumaczy
Katarzyna Wieczorek. -
Są to uczucia trudne do wytrzymania, dlatego chory sięga po środki farmakologiczne lub znajduje inne sposoby mające na celu zapobieżenie tyciu i poprawie samopoczucia - są to tzw. czynności kompensacyjne.
Wśród takich zachowań mogą być m.in. prowokowanie wymiotów, stosowanie środków przeczyszczających i moczopędnych, uporczywe ćwiczenia fizyczne, okresy głodzenia pomiędzy objadaniem się, nadużywanie alkoholu czy nawet narkotyków. Jednak sposoby te przynoszą jedynie chwilową ulgę i poprawę samopoczucia. Po pewnym czasie ponownie następuje przymus jedzenia. Osoba chora objada się w sposób gwałtowny, doznając w trakcie jedzenia uczucia całkowitej utraty kontroli nad tym co i ile zjada (mogą to być nawet rzeczy niejadalne lub surowe, co jest spowodowane ogromnym napięciem).
-
W początkowym stadium choroby takie epizody zdarzają się rzadko i chory świadomie decyduje się na zachowania kompensacyjne - wyjaśnia Katarzyna Wieczorek. -
Jednak w marę upływu czasu napięcie staje się coraz silniejsze, objadanie coraz częstsze, zwiększa się też ilość spożywanych pokarmów, a zachowania mające na celu zapobieganie tyciu stają się nałogami, trudnymi do eliminacji. Jednocześnie chorzy zaczynają borykać się z coraz trudniejszymi stanami emocjonalnymi. Narasta poczucie lęku, niepokój, nasilają się myśli dotyczące wyglądu i wagi, pojawia się niemożność hamowania impulsów, przychodzą złe myśli o samym sobie. Nastroje osób chorujących falują tak jak objawy - od pobudzenia do "depresyjności". Życie zostaje podporządkowane objawom, chorzy zamykają się w domu aby "w spokoju" jeść i wymiotować, wymykają się z pracy, unikają spotkań..
Na zaburzenia jedzenia chorują zarówno kobiety jak i mężczyźni (a nawet dziewczęta i chłopcy). Jednak na bulimię zapadają najczęściej dojrzałe kobiety. Ostatnio coraz częściej u chorych, po okresie anoreksji, obserwujemy bulimię. Rozpoznajemy także
bulimareksję - gdzie objawy anorektyczne i bulimiczne występują naprzemiennie.
-
W grupie chorujących jest jednak zdecydowanie więcej dziewcząt niż chłopców - mówi Katarzyna Wieczorek. -
Jest to związane z kulturą ale i tym, że inna jest także struktura rodzin anorektycznych i bulimicznych. W rodzinach gdzie jest osoba chorująca na bulimię, często może się pojawiać brak akceptacji złości i agresywności. Na zewnątrz te rodziny prezentują się jako bezkonfliktowe, ale wewnątrz konflikty są częste i gwałtowne.
Zachowania anorektyczne i bulimiczne mogą przebiegać naprzemiennie. Bulimia może się pojawić gdy chora próbuje sobie poradzić z niejedzeniem, ale poczucie winy jest za silne. Niestety, w dużej mierze, poprzez promowanie określonego kulturowego wzoru piękna przez media, reklamy, wmawianie dziewczętom i kobietom że wygląd jest najważniejszy, następuje moda na bulimię - moda na chudość, której przeciętne kobiety i dziewczęta nie są w stanie sprostać. Dziewczęta pełne lęku i niepokoju przekazują sobie informacje o wymiotowaniu jako "świetnym" sposobie na bycie "jak modelka z okładki".
-
Rodzinę chorego powinny zaniepokoić przede wszystkim objawy uporczywej koncentracji na wyglądzie, liczenie kalorii, inne niż dotąd zachowanie podczas posiłków, wychodzenie zaraz po zjedzeniu do łazienki, rozregulowanie rytmu i stylu jedzenia, zmiany nastroju czy używanie środków chemicznych (np. lekarstw na przeczyszczenie) - tłumaczy psycholog. -
Bulimia nervosa wywołuje też szereg problemów zdrowotnych. Regularne prowokowanie wymiotów i stosowanie środków chemicznych prowadzi do niebezpiecznych dla zdrowia i życia zmian w organizmie, m. in. odwodnienia, notorycznego zmęczenia, złego nastroju, nieregularnych miesiączek (aż do ich zaniku), zgrubienia skóry palców (od prowokowania wymiotów) a w skrajnych przypadkach nawet do pęknięcie przełyku lub przepony.
W leczeniu zaburzeń jedzenia stosuje się farmakoterapię wraz z psychoterapią. Leczenia jest długie i żmudne. Pacjentki bulimiczne niestety często przerywają terapię lub mają duży opór przed jej podjęciem.
-
Farmakoterapia może przebiegać w kilku kierunkach - tłumaczy Katarzyna Wieczorek. -
O podaniu leków zawsze decyduje lekarz psychiatra. W przebiegu bulimii, oprócz huśtawki nastrojów i spadku samopoczucia, mogą rozwinąć się zaburzenia depresyjne. Należy wtedy podać leki przeciwdepresyjne. Konieczne jest jednak podjęcie psychoterapii, gdyż wystąpienie bulimii uwarunkowane jest czynnikami psychicznymi. Nawet jeżeli chory "poradzi" sobie z napadowym objadaniem się to problem nie zniknie i mogą się pojawić inne szkodliwe objawy i zachowania kompulsywne. Dlatego rodzaj terapii zależy od stanu chorego. Ze swojej strony proponuję rozważyć konsultację u psychologa, psychoterapeuty lub konsultację psychiatryczną. Decyzję o formie leczenia (ambulatoryjna czy stacjonarna) można podjąć wspólnie ze specjalistą.
opr. mw
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy