Historie dwóch pacjentek po operacjach bariatrycznych wykonanych w gdańskim szpitalu krzepią. Pokazują bowiem, jak zdiagnozowanie choroby, podjęcie decyzji o leczeniu i wytrwanie w walce z otyłością może odmienić życie chorych. - Jestem po prostu sobą, osobą, która może jeszcze wiele osiągnąć - słyszymy od jednej z nich.
tak, mam problem z otyłością
40%
nie, mam prawidłową wagę
27%
moim problemem jest niedowaga
3%
W Centrum Leczenia Otyłości i Chorób Metabolicznych
Uniwersyteckiego Centrum Klinicznego w Gdańsku spotykamy dwie kobiety: Nikolę i Marzenę - pacjentki, które walczą z chorobą przewlekłą, jaką jest otyłość.
Walczą, ponieważ mówi się, że jest to choroba przewlekła z realną możliwością nawrotów i powrotu do starej wagi. Operacja bariatryczna dała im jednak, jak same podkreślają, nowe życie. Jest to terapia, a więc odpowiedź na chorobę - w tym wypadku na otyłość, która oddziałuje piorunująco negatywnie na wszystkie układy i narządy organizmu, wreszcie na schorzenie, które skraca życie.
"Miałam poczucie, że jestem takim smutnym człowiekiem"
W obu tych historiach czas przed operacją wiązał się z dramatycznym spadkiem jakości życia i to zarówno w wymiarze psychicznym, jak i fizycznym.
- Kiedyś przeszłam kawałek i od razu zadyszka, musiałam robić przerwy, stawać i siadać - wspomina pani Nikola, która w momencie zgłoszenia się do kliniki była jeszcze niepełnoletnia.Otyłość stopniowo ograniczała wszelkie aktywności towarzyskie czy wyjścia z domu. Pojawiły się lęki czy wręcz ataki paniki. Chorzy muszą każdego dnia borykać się z presją środowiska, nawet jeśli niekiedy ma ona miejsce jedynie w ich głowie.
- Przed operacją byłam dość otyłą osobą i zupełnie nie radziłam sobie psychicznie, zwłaszcza w kontaktach z innymi ludźmi. Miałam poczucie, że jestem takim smutnym człowiekiem i tak pozostanie już zawsze, że nie będę miała znajomych i że będę wiecznie sama. To była blokada, więc po prostu nie wychodziłam z domu. Jak ktoś na mnie spojrzał, to w głowie rodziły się myśli, że na pewno ocenia mnie jako grubą. Dochodziło do ataków paniki, uciekałam z galerii handlowych, a kiedy w sklepie nie mogłam znaleźć odpowiedniego rozmiaru, to byłam obrażona na cały świat - mówi Nikola. Była również bezskuteczna walka o redukcję wagi, która jednak za każdym razem wracała na swój wysoki poziom.
- Moja otyłość trwała około 15 lat i niestety żadne diety nie pomagały. Waga zawsze wracała i w pewnym momencie byłam zdeterminowana, gotowa psychicznie na podejście do operacji - mówi pani Marzena, która jest pierwszym pacjentem gdańskiego programu KOS-BAR.
Pacjenci umierają w kolejkach, a resort kończy pilotaż. "Sytuacja jest po prostu smutna"
Przygotowanie
- Byłam na takim etapie życia, że pozostało mi zaufanie lekarzom, co nie zmienia faktu, że czułam również obawy i strach przed zabiegiem - wspomina.Pacjenci decydujący się na operację bariatryczną muszą udowodnić, że są w stanie podjąć skuteczną walkę, że są zdeterminowani. Dlatego przed zabiegiem funkcjonuje wymóg będący elementem kwalifikacji, mówiący o redukcji wagi o 5-10 proc.
Pani Marzena była wtedy w stałym kontakcie z dietetykiem, zwiększyła również aktywność fizyczną. Udało się, waga spadła między styczniem a kwietniem 2022 r., a 4 maja odbyła się operacja. Pani Nikola również zredukowała swoją wagę.
- W 2021 r. zgłosiłam się po pomoc do szpitala. Udało mi się schudnąć 10 proc. wagi, skończyłam 18 lat i przystąpiłam do programu. W czerwcu 2022 r. przeszłam operację resekcji żołądka, po której bardzo mi zależało, żeby szybko stanąć na nogi - wspomina.
Trójmiejski patent nadzieją dla chorych z pląsawicą Huntingtona
Przełom i nowe życie
Operacje bariatryczne polegają na częściowej resekcji żołądka. Narząd zmniejsza swoją objętość, co sprawia, że pacjenci szybciej odczuwają sytość, ogranicza się w ten sposób również wydzielanie hormonów stymulujących uczucie łaknienia.
Pierwsze dni, tygodnie po operacji bariatrycznej to okres rekonwalescencji, podczas której pacjenci stopniowo zaczynają przyjmować pokarm. Stopniowo, małe ilości łyżeczką. Każde odstępstwo kończyło się w toalecie.
- Chciałam chodzić, szybko być aktywną, jak najszybciej chudnąć. Motywacja była ogromna, choć rzeczywiście pierwszy miesiąc był ciężki - na początku dieta płynna, papkowata. Nie powiem, było to wyzwanie, ale stopniowo było lepiej - podkreśla Nikola.- Bardzo dużo pomogła mi fizjoterapia, w ogóle cały KOS-BAR - wszystko jest w jednym miejscu: szereg badań, wizyty u specjalistów. Mogę w każdej chwili konsultować się z dietetykiem. Po operacji inne życie - zwiększyłam aktywność fizyczną, spadło mi ciśnienie tętnicze, duży brzuch zniknął, cukier spadł. Jakby człowiek dostał skrzydeł. Teraz cały czas zdrowo się odżywiam - słucham swojego ciała i zwracam uwagę na to, co mogę, a czego nie powinnam jeść - mówi pani Marzena.
"Zapominam, że jestem w ciąży".
Pani Marzena schudła 35 kg. Pani Nikola ważyła 118 kg i zeszła do 62 kg. W momencie pisania artykułu waga podskoczyła do 70 kg, co jest związane jednak z 9. miesiącem ciąży.
- Można powiedzieć, że dostałam nowe życie. Wszędzie chcę chodzić na piechotę, czuję się naprawdę lekka jak piórko, do tego stopnia, że teraz nawet zapominam, że jestem w ciąży - dodaje Nikola.Pani Marzena również ma poczucie, ze jest zupełnie inną osobą. Ma przede wszystkim energię i siłę do życia, a także do opieki nad wnuczętami. Ta jest niezwykle wskazana, bo jest ich aż czworo.
- Jestem pewniejsza siebie, czuję większą kobiecość. Jestem po prostu sobą, osobą, która może jeszcze wiele osiągnąć - puentuje Pani Marzena.
Pacjenci umierają w kolejkach, a resort kończy pilotaż. "Sytuacja jest po prostu smutna"
Trójmiejski patent nadzieją dla chorych z pląsawicą Huntingtona
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy