Przyjęło się, że orientacja seksualna jest predyspozycją wrodzoną i zazwyczaj stałą. Co zrobić, kiedy odkrywamy w sobie lub u kogoś z bliskich orientację homoseksualną?
Z takim problemem zwróciła się do nas jedna z czytelniczek.
Moje nastoletnie dziecko wyznało mi, że jest homoseksualistą. Co mogę zrobić?Zobacz kontrowersyjny wykład amerykańskiego psychologa o homoseksualistach.Orientacja seksualna - to znaczy preferowanie wybranej płci, jako potencjalnych partnerów romantycznych i seksualnych - jest elementem tożsamości każdego człowieka. Obecnie uważa się, że orientacja seksualna jest najprawdopodobniej predyspozycją wrodzoną (rzadziej nabytą na drodze istotnych życiowych doświadczeń) i stałą w ciągu życia.
Większość młodych ludzi wyjawia swoją homoseksualną orientację w wieku nastoletnim, po okresie dojrzewania, wchodząc w okres wczesnej dorosłości. Pewność co do swojej orientacji nieco szybciej osiągają chłopcy - o kilka lat później dziewczęta.
jestem tolerancyjny(na), nie przeszkadzałoby mi to. Zrozumiał(a)bym
40%
choć jestem tolerancyjny, byłbym w szoku. To w końcu moje dziecko
34%
zareagował(a)bym impulsywnie, nawet teraz ciężko mi o tym myśleć
26%
Kiedy w rodzinie dochodzi do wyznania orientacji homoseksualnej, zazwyczaj nie jest to "chwilowa fanaberia", jak często podejrzewają rodzice. Młodzi ludzie, obserwujący u siebie fascynacje homoseksualne, dzielą się swoimi refleksjami ze znajomi, przyjaciółmi, rodzeństwem. Zazwyczaj nawiązują również kontakt ze środowiskiem homoseksualnym - np. na internetowych forach. Rozmowa z osobami o podobnych doświadczeniach poszukiwania prawdy o sobie jest dużym wsparciem.
Kiedy młody człowiek decyduje się na rozmowę z rodzicami, najczęściej jest już całkowicie pewny odnalezienia swojej orientacji seksualnej.Przyjęcie tego wyznania jest dla większości rodziców niełatwą próbą. Pierwszą reakcją często są zaskoczenie, zakłopotanie, niedowierzanie. Warto powstrzymać się od krytyki i zarzutów, nie próbować podważać czy lekceważyć argumentów dziecka. Okres odkrywania i ujawniania swojej seksualności może wiązać się z silnym stresem, nadmierną nerwowością lub depresyjnością. Młody człowiek, czując, że przynależy do grupy stygmatyzowanej i odrzucanej, staje się bardziej wyczulony na atak otoczenia (również rodziny) i podatny na zranienie. Podczas rodzinnych kłótni może dojść do gwałtownych reakcji.
Rolą rodziców, stających przed podobnym wyzwaniem jest, na ile to możliwe, okazywanie zrozumienia, ciepła i wsparcia - bezwarunkowej miłości do dziecka.
Czy możliwa jest zmiana orientacji seksualnej? Wciąż pojawiają się organizacje i specjaliści, którzy oferują terapię prowadzącą do zmiany orientacji seksualnej - zazwyczaj "wyleczenia" homoseksualizmu i stania się osobą heteroseksualną. Jak dotąd żadne
badania naukowe nie potwierdziły, aby na skutek celowej manipulacji czy jakiejkolwiek formy terapii możliwa była trwała zmiana orientacji seksualnej. Niejednokrotnie demaskowano pozorne sukcesy psychoterapii, na skutek której homoseksualni mężczyźni wchodzili w związki z kobietami i zakładali rodziny. Po latach przyznawali oni, że decyzję o związku z kobietą podejmowali wbrew sobie i nigdy nie odnaleźli w tej relacji szczęścia. Stale towarzyszyły im również fantazje i potrzeby homoseksualne. Podobnie opowiadały o swoim życiu "po terapii" i związkach z mężczyznami homoseksualne kobiety.
Obserwuje się jednak, że w ciągu życia nastąpić może samoistna zmiana orientacji seksualnej. Przykładem mogą być historie kobiet i mężczyzn, którzy latami byli w pełni szczęśliwi w związkach z osobami płci odmiennej i nie zauważali u siebie żadnych potrzeb homoseksualnych. Podobna zmiana nastąpić może również w przeciwnym kierunku. Osoba wchodząca dotąd w związki zazwyczaj homoseksualne, może niespodziewanie zakochać się i szczęśliwie związać z osobą odmiennej płci.
Zjawisko "zmiany orientacji seksualnej" tłumaczyć można nieodkrytym dotąd biseksualizmem, czy też zmianami hormonalnymi albo doświadczeniem traumy o charakterze seksualnym. Tożsamość seksualna jest jednak zjawiskiem, którego nie można całkowicie zbadać, zmierzyć i opisać. Miłością kierują nie tylko biologiczny popęd i hormony, lecz przede wszystkim żywe emocje i szczere uczucia, które nierzadko bywają zaskakujące.
Jakiej pomocy może udzielić nam psychoterapeuta?Tożsamość seksualna - homoseksualna czy biseksualna, podobnie jak heteroseksualna - sama w sobie nie jest zaburzeniem, które wymagałoby interwencji. Poważnym problemem może okazać się jednak orientacja niezaakceptowana, odrzucona i związany z tym konflikt wewnętrzny.
Wielu młodych ludzi odkrycie w sobie potrzeb homoseksualnych poczytuje jako przekleństwo i życiową tragedię. Sprzyjać temu może dorastanie w nietolerancyjnym środowisku, rygor w domu rodzinnym, silne schematy dotyczącego tradycyjnego podziału ról i obowiązków związanych z płcią. W tej sytuacji
nieakceptowany, utrzymywany w tajemnicy homoseksualizm może stać się nawet przyczyną samobójstwa. Na drodze samoakceptacji pomocna może okazać się psychoterapia.
Również rodzina, w której pojawia się zaskakujące wyznanie homoseksualizmu, staje przed niełatwym zadaniem. Rodzice mogą czuć żal za utraconą wizją przyszłego życia syna lub córki, oddaleniu marzenia o ślubie i wnukach. Obawiają się, że orientacja stanie się przyczyną cierpienia dziecka - odrzucenia przez społeczeństwo, samotności.
Terapia rodzinna pozwala ujawniać rodzinne stereotypy na temat płci, seksualności, ról małżeńskich, a także okazuje się
cennym wsparciem w procesie wzajemnego poznawania się od nowa, pełnego zrozumienia i akceptacji.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy