Przy ulubionej muzyce, przy przygaszonym świetle, przy wsparciu najbliższych. Taki poród to wbrew pozorom nie opis tego, czego możemy się spodziewać w prywatnej klinice położniczej. Mówimy o porodzie w domu. Niektóre trójmiejskie mamy wybierają ten sposób na powitanie swojego dziecka na świecie.
nie, uważam to za zbędne ryzyko
59%
nie, ale to ciekawy pomysł
10%
tak, ale za bardzo się boję, że coś by poszło nie tak
19%
tak, marzę o tym, żeby urodzić w domu
12%
Wiele osób w ogóle nie bierze nawet takiej opcji pod uwagę. W końcu mamy XXI wiek, szpitale, nowoczesny sprzęt medyczny, wyszkolonych lekarzy i położne. To dlaczego ktoś chciałby ryzykować? Jednak dla niektórych domowy poród to nie ryzyko a doświadczenie pozwalające na swobodne i mniej bolesne powitanie na świecie dziecka. Wymieniają powody, dla których nie zmieniłyby swojej decyzji i dla których było to doświadczenie, które będą pamiętać do końca życia.
Marianna Grabowska-Żur długo się przygotowywała do urodzenia swojej drugiej córki, Zuzi, w domu.
- Czytałam książki, publikacje naukowe i szukałam informacji w internecie, głównie o historiach porodowych - mówi. - Dzięki temu czułam się dobrze przygotowana. Wcześniej spotkałam się z położną i przedyskutowałam wszelkie aspekty porodu domowego. Marianna, która sama jest doulą, czyli osobą pomagającą przejść przez poród przyszłej mamie, decyzję o porodzie w domu podjęła po złych doświadczeniach związanych z pierwszym porodem, dwa lata wcześniej.
- Wszystko miałam przemyślane i byłam pozytywnie nastawiona, jednak w szpitalu okazało się, że trafiłam na lekarza, który - jak mi się wydawało - bardzo się spieszył. Nie pozwolił mi zmienić pozycji, przebił pęcherz płodowy, żeby przyspieszyć akcję. Bardzo źle to zniosłam i mocno przeżyłam ten poród. Myślę, że można nawet powiedzieć, że miałam traumę. Przez pewien czas nie wyobrażałam sobie, że zostanę mamą po raz drugi - wspomina Marianna.Na szczęście poród w domu wyglądał zupełnie inaczej.
- W nocy poczułam, że coś się dzieje i około ósmej rano zadzwoniłam po położną. Spodziewaliśmy się z mężem, że wszystko potrwa kilka godzin. Jednak kiedy pół godziny później przyjechała położna, okazało się, że rozwarcie jest duże i akcja porodowa zaczęła się na dobre. Cały czas zmieniałam pozycję, słuchałam swojego ciała, skakałam na piłce, kucałam, przez moment byłam nawet na czworakach. Porodem kierowała położna, ale dostosowywała się do moich potrzeb i do niczego mnie nie zmuszała. Zuzię urodziłam w półtorej godziny. Od razu przystawiłam ją do piersi. Trudno opisać słowami, jak dobrze się wtedy czułam. Nie były potrzebne żadne ingerencje medyczne, nacięcia ani farmakologiczne przyspieszenie porodu - opowiada Marianna.Kto może urodzić w domu? Po pierwsze kobieta, której ciąża przebiega bez żadnych zakłóceń i jest tzw. "ciążą niskiego ryzyka". To oznacza, że ani mama ani dziecko nie mogą mieć problemów ze zdrowiem. Przyszła mama powinna być stale pod opieką swojego lekarza i położnej, mieć dobre wyniki badań i nie chorować np. na cukrzycę ciążową. Przeciwwskazań jest więcej, np. ciąża, która jest wynikiem zapłodnienia pozaustrojowego, nieprawidłowe wyniki podczas badań ktg czy nadciśnienie mamy.
- Zdarzało mi się, że musiałem odmówić przyjęcia porodu pacjentki, która nie spełniała niektórych warunków - mówi Roman Jankowski, lekarz przyjmujący w Trójmieście i okolicach porody domowe. - Takim stanowczym powodem, dla którego poród nie mógłby się odbyć w domu jest np. miednicowe położenie płodu, poprzedni poród drogą cesarskiego cięcia czy cholestaza. Wynika to z tego, że jestem odpowiedzialnym lekarzem. Nigdy nie naraziłbym życia czy zdrowia pacjentki ani jej dziecka. Zawsze też badam wielkość miednicy w stosunku do wielkości dziecka, żeby ocenić możliwość w miarę bezproblemowego porodu. Nie ukrywam, że lubię dobrze poznać swoje pacjentki w trakcie ciąży, dzięki temu łatwiej mogę zdecydować, czy poród w domu nie będzie ryzykowny.Jankowski porody domowe przyjmuje od 20 lat i w tym czasie pod jego opieką urodziło się około dwustu dzieci.
- Żadna moja pacjentka nie prosiła w trakcie porodu o znieczulenie - mówi. - Oczywiście nie jest to możliwe, ale samo to, że nie prosiły, pokazuje, że inaczej przeżywały poród. Staram się nie używać żadnych leków podczas porodu. Mam ze sobą apteczkę na wszelki wypadek, ale rzadko z niej korzystam. Istotą porodu poza szpitalem jest inna atmosfera, która podczas niego panuje. To, że nie jest przyspieszany, a kobieta poddaje się instynktowi sprawia, że poród przebiega łagodniej. Kobieta znajduje się w bezpiecznym otoczeniu, ma wsparcie partnera i takie rzeczy jak środki przeciwbólowe schodzą na dużo dalszy plan, po prostu nie są potrzebne.Swój domowy poród świetnie wspomina także
Marta Alabrudzińska.
- Rodziłam w lipcu tego roku i lepszego porodu nie mogłam sobie wymarzyć - opowiada. - Wszystko odbyło się tak, jak chciałam, w domowej atmosferze. Czułam się tak bezpiecznie i dobrze, że w pierwszej fazie porodu grałam razem z mężem i lekarzem przyjmującym poród w gry planszowe. Ja na piłce pogłębiałam rozwarcie, a przy okazji "zabijaliśmy czas" w oczekiwaniu na drugą fazę porodu. Mój mąż przygotował pyszne jedzenie - w szpitalu nie byłoby to możliwe.Kajtek, który urodził się w lipcu, jest piątym dzieckiem Marty. Poprzednie porody odbyły się w szpitalach i nie wspomina ich najlepiej.
- Czułam, że nie mam wpływu na wiele rzeczy, pomimo wprowadzonych parę lat temu nowych standardów opieki okołoporodowej - wyjaśnia. - Jestem doradczynią chustową, prowadzę też w Gdańsku i Gdyni spotkania dla mam chcących nosić swoje dzieci w chustach, naturalne podejście do świata i własnego ciała jest dla mnie ważne. Poza tym zdecydowałam się na poród w specjalnym basenie. Ten sposób dodatkowo łagodził ból i rozluźniał mój organizm.- Chętnych do porodów domowych jest w Trójmieście i okolicach z roku na rok więcej - mówi Elżbieta Capierzyńka, położna. - Położną jestem od 30 lat a porodami domowymi zajmuję się od lat dziesięciu i w tym czasie przyjęłam około stu porodów naturalnych. Zawsze zwracam uwagę na to, że "przyjmuję" poród, a nie go odbieram. Bo tu nikomu nic się nie odbiera, jak często kobiety rodzące w szpitalach czują. Pomagam rodzicom przywitać na świecie ich dziecko, to wspaniałe przeżycie, nawet, jeśli uczestniczyło się w tym wielokrotnie.Największą obawą dla przyszłych mam przy rozważaniu porodu domowego jest ryzyko, że coś pójdzie nie tak i dziecko podczas porodu ucierpi. Lekarze i położne podkreślają, że temu służy czas poświęcony na badania i sprawdzenie wszystkiego przed porodem. W razie jakichkolwiek wątpliwości co do stanu zdrowia mamy lub dziecka ani lekarz, ani położna nie podejmą się przyjęcia takiego porodu poza szpitalem. Podczas porodu monitorowany jest m.in. rytm serca dziecka. Zawsze też bierze się pod uwagę plan awaryjny i możliwość pojechania do szpitala. Rzadko jednak jest to konieczne.
Jak to w praktyce działa w Trójmieście? Przyszłe mamy mogą się zgłosić do położnej lub lekarza przyjmujących porody domowe - Elżbiety Capierzyńskiej lub Romana Jankowskiego. W trakcie ciąży będą musiały robić zalecone dodatkowe badania (badania krwi, ktg, usg). Koszt domowego porodu to ok. 2,5 - 4 tys. Nie jest to niestety kwota refundowana przez NFZ. Istnieje też możliwość wypożyczenia specjalnego basenu porodowego.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy