Żeby zostać dogoterapeutą, nie wystarczy umiejętność komunikacji z psem. Trzeba też znać się na ludziach.
"Jeden plus jeden to dwa, Pablo ogon ma. Dwa plus dwa to cztery, merdanie to uśmiech szczery. Trzy plus trzy to sześć, Pablo lubi jeść. Cztery plus cztery to osiem, Pablo nie ma much w nosie..." - recytują dzieci z Zespołu Szkół Specjalnych nr 17 w Gdyni. Dużo przy tym śmiechu i zabawy, szczególnie, że uczestnikiem lekcji jest między innymi wspomniany Pablo, czyli 6-letni pies rasy beagle. To tylko jedno z wielu ćwiczeń prowadzonych przez
Dorotę Badyńską, wolontariuszkę i pracownicę fundacji
Dogtor.
"Pająka nie zabiłam nigdy"Dogoterapeutką, jak sama przyznaje, została trochę przez przypadek. Owszem, była sopocka willa pod lasem, psy (dużo, bo aż sześć), uratowane ptaki, które wypadły z gniazda. Pająka na przykład, zarzeka się, nie zabija nigdy. Ale już na "casting" do Fundacji przyszła ot tak, nie licząc na wiele. Czuła, że jej pies Pablo, który wtedy miał niespełna dwa lata, ma "to coś". Casting przeszła pomyślnie, ale ciężka
praca dopiero się zaczęła.
-
Żeby zostać dogoterapeutą, trzeba zdobyć dużą wiedzę. Oprócz opanowania podstaw pedagogiki i psychologii, trzeba poznać swojego psa, nauczyć się z nim komunikować i rozumieć jego potrzeby. To podstawa - opowiada Dorota Badyńska. -
W trakcie szkoleń uświadamiasz sobie, ilu rzeczy nie wiesz. Na przykład tego, że pies, który ziewa, wcale nie jest śpiący, tylko stara się wpłynąć na niekomfortową dla niego atmosferę. Tego, że merdanie ogonem to nie zawsze przejaw radości. Pamiętam swój moment przełomowy w myśleniu o psach - próbowałam wydać komendę "siad", stojąc tyłem do mojego psa. Nie posłuchał - obszedł mnie dookoła i spojrzał w oczy. Kontakt wzrokowy i gesty to podstawa, same słowa dla psa nic nie znaczą.W hospicjum jak w dużym domu
tak, wiedziałe(a)m, na czym polega
79%
tak, ale nie wiedziałe(a)m do końca, o co w niej chodzi
14%
nie, nie miałe(a)m o niej pojęcia
7%
Wolontariusze Fundacji Dogtor mają co prawda swoją siedzibę w Gdyni, gdzie odbywa się terapia, ale zajęcia prowadzą też w innych miejscach w Trójmieście. Biorą w nich udział przede wszystkim dzieci, np. te z Fundacji "Serce" im. Janusza Korczaka w Oliwie czy z Wojewódzkiego Szpitala Psychiatrycznego im. Tadeusza Bilikiewicza we Wrzeszczu. Dzieci nie są jednak jedynymi uczestnikami terapii. Dorota Badyńska z psem Pablo raz w tygodniu odwiedza sopockie Hospicjum Caritas im. Św. Józefa.
Praca z dorosłymi, jak przyznaje pani Dorota, wygląda inaczej. Zresztą dogoterapeuta musi być elastyczny. No bo raz ma się do czynienia z autystycznym dzieckiem, które znalazło się w nowej dla niego sytuacji i z niepewnością przyjmuje obecność psa, a raz prowadzi się terapię z pacjentami hospicjum, którzy nie potrzebują rymowanych wyliczanek, tylko ciepłego słowa.
- Praca dogoterapeuty w hospicjum to zresztą głównie rozmowy. Pablo jest moim partnerem, często pomaga przełamać pierwsze lody, przywraca uśmiech, czasem pełni rolę "maskotki" i oddaje się przyjemności delikatnego drapania po plecach czy zajadania psich ciastek z rąk pacjentów. Innym razem staje się powodem do podjęcia rozmowy - tłumaczy Dorota Badyńska.
W czym pomaga dogoterapia? Ciężko o konkretne wnioski, zresztą dogoterapia jest tylko metodą uzupełniającą. Ale co do tego, że działa, nie ma wątpliwości. Dorota Badyńska mówi o nadpobudliwym chłopcu, który nauczył się leżeć w ciszy razem z psem Pablo, a wcześniej nie potrafił nawet wysiedzieć w miejscu; o pacjentach z hospicjum, którzy wygrywają walkę ze śmiertelnymi chorobami (choć często nawet lekarze nie wiedzą, dlaczego i jak to się dzieje).
-
Sama obecność psa powoduje bardzo często, że ludzie stają się spokojniejsi. - dodaje Dorota Badyńska -
Obserwowanie go pozwala oderwać się od smutnych myśli, niepowodzeń, zmartwień czy kompleksów. Pies akceptuje ludzi takimi jacy są, po prostu przy nich jest. I właśnie tę jego obecność staram się wykorzystywać podczas zajęć. Ważne, aby szanować jego prawa, bo nie można pomagać jednej istocie - człowiekowi, kosztem innej - psa.Kobiety Trójmiasta
Mają wpływ na wizerunek Trójmiasta, na to, jak się rozwija, co się w nim dzieje. Poprzez swoją działalność wpływają na ludzi i otoczenie, w którym żyją i pracują na co dzień. Prowadzą własny biznes, są artystkami, politykami. Tworzą, wymyślają, budują - po prostu kobiety Trójmiasta. Będziemy przedstawiać je w kolejnych odcinkach naszego cyklu.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy