- Opaska na oczach daje pewność, że nikt nie podgląda, czyli nie ocenia, co z kolei pozwala na szybsze puszczenie kontroli, zakazów. Nie wiadomo, kto jest koło mnie, kto co robi, kto krzyczy. I człowiek się nagle zaczyna otwierać - mówi Gaya Bożek, która prowadzi zajęcia z Tańców Duszy i praktyki chi-gong. Tańce Duszy to wyjątkowa praktyka, w której uczestnicy tańczą z... zawiązanymi oczami. Zajęcia odbywają się w każdą środę. Pojedyncze wejście kosztuje 30 zł.
Borys Kossakowski: Czy dusza może tańczyć?
zło konieczne, tańczę tylko wtedy, kiedy naprawdę muszę
27%
kwestia neutralna - ani mnie to cieszy, ani odstręcza
15%
wspaniała forma ruchu, kiedy mogę, to zawsze tańczę
58%
Gaya Bożek: Myślę, że tak. Tylko nie każdy na to pozwala. A ważne, żeby dać duszy szansę, żeby się wytańczyła. Każdy z nas ma w sobie takiego wewnętrznego tancerza.
Ale ja nie potrafię tańczyć. Mogę przyjść mimo to?Mnóstwo osób tak mówi. Tu nie chodzi o popisywanie się. Tu nie ma żadnych kroków, nikogo nikt nie uczy. Ciało wie i serce wie, co robić.
To ważne, żeby dusza tańczyła?Nasze ciało ma pamięć komórkową i pamięta wszystkie doświadczenia. Bardzo dużo rzeczy próbujemy zrozumieć rozumowo, a za mało się ruszamy. Bez oceniania, czy to jest ładne, czy to jest zgrabne, seksowne. Tu chodzi o to, by wytańczyć to, co się ma w sobie. Pewne rzeczy się odbywają bez ingerencji umysłu.
W naszej kulturze taniec głównie się kojarzy z tańcem godowym. Na dyskotekę idziemy po to, by zwrócić uwagę płci przeciwnej. A tu chodzi o coś zupełnie innego.Tak, u mnie nie ma mowy o podrywie. Bo nikt nic nie widzi. Może dlatego jest mniej mężczyzn (śmiech).
No dobrze, to może powiedzmy, jak wyglądają tańce duszy? Dlaczego nikt nic nie widzi?
To taniec, który polega na tym, że wszyscy noszą opaski na oczach. Tylko ja mam oczy otwarte, bo czuwam, by nikomu się nic nie stało. Puszczam starannie wybraną muzykę, która kojarzy się z siłami różnych żywiołów. I tańczymy.
Tak po prostu? Nie ma żadnych poleceń?Jest jedno: zostawić głowę za drzwiami.
A ciało samo tańczy?Tak. Kto przychodzi regularnie na zajęcia, ten widzi, jak jego ciało reaguje. Jak się otwiera na wyrażanie siebie, przełamywanie barier. Ludzie odzyskują kontakt z ciałem, budzą w sobie kreatywność, witalność i radość. Dużą rolę odgrywa też zaufanie do siebie i do grupy.
Czyli nie chodzi tu o piękny taniec rodem z baletu. Albo z "You can dance!"?Nie. Tu chodzi o to, żeby to było prawdziwe i żeby było twoje. Tu nie chodzi o to, by odlatywać, ale żeby wracać do siebie, odnajdywać się.
Eichelberger mówi, że lepszy niż "odlot" jest "przylot". Skąd się wzięły tańce duszy?Zawsze jak tańczę, nieważne gdzie, to zamykam oczy. Któregoś dnia na swoich zajęciach zaproponowałam uczestnikom eksperyment - taniec z opaskami na oczach. Odzew był kapitalny. Opaska daje pewność, że nikt nie podgląda, czyli nie ocenia, co z kolei pozwala na szybsze puszczenie kontroli, zakazów. Nie wiadomo, kto jest koło mnie, kto co robi, kto krzyczy. I człowiek się nagle zaczyna otwierać. Ale tańce duszy to przede wszystkim efekt długiej pracy nad własnym rozwojem, lata praktyki różnych form ruchu i chęci niesienia pomocy.
Opowiedz o swoich doświadczeniach.Zaczęło się od studiów socjologicznych w Gdańsku. Tutaj też tańczyłam w zespole tańca współczesnego i teatrze tańca. Ale po dyplomie byłam zagubiona. Wyjechałam do Londynu, chciałam zmienić energię. Potem wyruszyłam do Azji, gdzie poznałam mistrza chi-gong i nauczyciela medycyny chińskiej Ajana Hermanto, do którego latałam przez kilka lat. To był największy przełom w moim życiu. Wracałam do Londynu, żeby zarobić pieniądze, a zimy spędzałam w północnej Tajlandii i Indiach. Tam przede wszystkim studiowałam medyczny chi-gong, uczyłam się medytacji. W tańcach duszy wykorzystuję zaś głównie doświadczenia z praktyki "Movement Medicine", czyli połączenia ruchu, psychologii i szamanizmu. Tutaj moją nauczycielką i wielką inspiracją jest Caroline Carey.
Sama też prowadzisz zajęcia z chi-gong. Co to takiego?To pradawna chińska metoda leczenia; praktyka, która wymaga jednoczesnej koncentracji i relaksacji. Maksymalnego skupienie na sobie, na oddechu, odłączenie się od tego, co na zewnątrz. Dla ludzi z Europy to niezwykle trudne. W Azji nauczyłam się, że najważniejsze jest opiekowanie się samym sobą, dawanie sobie wsparcia, dobre odżywianie się, zdrowie. Dopiero wtedy można myśleć o pomaganiu innym. Azja nauczyła mnie też praktyki wdzięczności, cieszenia się z małych rzeczy.
Co to znaczy chi-gong?Chi to energia lub witalność, gong lub kung to najkrócej - umiejętności. To praktyka dla ludzi w każdym wieku. Pozwala na zbalansowanie energii w naszym ciele, uzdrowienie organów, regulację oddechu. W Tajlandii poznałam 92-letniego Amerykanina Davida, który przyszedł do Hermana po pierwszej operacji kolana. Po serii akupunktury i ćwiczeń okazało się, że drugiego kolana już nie musi operować. Trochę mi szkoda tych starszych ludzi, których lekarze faszerują lekami. Z chi-gong u można się leczyć taniej i bez chemii, ale bardzo ważny jest instruktor, zwłaszcza na początku, zdecydowanie odradzam oglądanie filmików w sieci.
Tańce duszy i chi-gong to dla uczestników......przestrzeń, w której mogą wyrazić siebie, obudzić swoją kreatywność, zrelaksować się i jednocześnie ugruntować, odnaleźć balans.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy